Welkom (?)
Humberto Primo – 963 km
Hoe de ’hospidalidad’ van dorp tot dorp verschilt.
Gisteren vroegen wij tevergeefs in een kroegje om informatie over een verblijfplek en moesten wij onze toevlucht nemen tot de tuin van het politiebureau (wel een goed verhaal!), vandaag reden wij Humberto Primo binnen en vielen midden in de voorbereidingen van het jaarlijkse festival. Tijdens het festival is de belangrijkste activiteit: het bereiden van de ultieme ’Piemonteese’ saus (er wonen hier nogal wat Italiaanse immigranten).
Bij het hoofdkwartier van het festival vragen wij naar overnachtingsmogelijkheden en er wordt ons onmiddelijk duidelijk gemaakt dat dat geen enkel probleem is. Als we om 17:00 terugkomen dan zal iemand ons de weg wijzen.
Tot 17:00 hangen en picknicken we in het parkje, staan diverse mensen te woord over het hoe en waarom van onze reis (de algemene tendens is dat men onder grote indruk is, wat wel bijna iedereen vraagt is waarom we niet naar Patagonie, Mendoza en de watervallen van Iguazú gaan) en om 17:00 zijn we getuige van de officiele opening van het festival. Allerlei hoogwaardigheidsbekleders houden toespraakjes, de vlag wordt gehezen, het volkslied wordt gezongen.
Daarna hebben wij gesprejes met alle hoogwaardigheidsbekleders (de organisator van het festival bleek nog enige tijd in Borculo te hebben verbleven in verband met kennisoverdracht over melkveehouderij), moeten plechtig beloven om morgen het festival bij te wonen, geven tekst en uitleg (in ons nog steeds gebroken spaans) over onze reis en worden voor de lokale TV gefilmd. Of en hoe we in het journaal verschijnen is me niet helemaal duidelijk. Wat ik wel zeker weet is dat ik niet alle vragen van de journalist goed heb begrepen en dat ik in ieder geval antwoorden heb gegeven op niet gestelde vragen.
Ten slotte worden we door de burgemeester geescorteerd naar het hotel. Het liefst had hij ons in zijn auto naar het hotel gebracht, wat er dan met onze fietsen en bagage zou zijn gebeurd is niet duidelijk. Nu fietsen we achter zijn auto aan. In de hotelkamer barsten we in lachen uit over onze doldwaze ontvangst in Humberto Primo.
