Rust
San Agustin del Valle Fertil, km 2015
Vandaag is een rustdag. Wat doe je dan? Internetten. Maar ook de was, fietsonderhoud, schoenen poetsen, eindelijk verder lezen in een boek van 2 kilo, de voorraad voor de komende dagen plannen en inslaan, en last-but-not-least naar de kapper
De was is een steeds terugkerende klus. Met de hand wassen is veel werk en zorgt dat je wasmachines met andere ogen gaat bekijken. Eens in de paar (3-4) weken laten we een grote was doen, maar de wasjes tussendoor doen we zelf met behulp van de onvolprezen Ortlieb-teil.
Fietsonderhoud is op een wat langere reis erg belangrijk. Onze fietsen zijn nog nooit zo in de watten gelegd. Elke duizend km worden de kettingen omgedraaid, grondig gepoetst en krijgen de tandwielen een schoonmaakbeurt. Tussendoor gaat er ook regelmatig een lap langs en wordt de boel gesmeerd. Voorheen heb ik wel eens lacherig gedaan over fietsers die altijd met blinkende tandwielen rijden, maar je voelt weldegelijk het verschil.
Na mijn eerste lekke band bleek dat de binnenband erg moeilijk plakbaar was (groot gat en scheur in een naad). Volgende keer gaan er voor een grote reis dus niet alleen nieuwe buitenbanden op, maar ook nieuwe binnenbanden. En Kenda-binnenbanden gaan in de ban. Uiteindelijk hebben we bij een supermarkt (!?) in het dorp een nieuwe binnenband gevonden van twijfelachtige kwaliteit en met een groter ventiel dan we nu gebruiken. Als we die nodig hebben moet dus eerst het ventielgat in de velg uitgeboord. Volgende keer toch vooraf maar laten doen en met autoventielen gaan fietsen?
Onze schoenen hebben veel te lijden van temperatuurverschillen, zweet en vooral heel veel stof. We fietsen met (semi-)lage bergschoenen op zogenaamde downhill-pedalen. Na de reis zijn ze waarschijnlijk helemaal op. Tijd voor een poetsbeurt. Aan een klein potje schoensmeer hadden we gelukkig gedacht.
Ik fiets rond met een heel dik boek: Sferen van Peter Sloterdijk. Razend interessant een heel toepasselijk voor onderweg. Het gaat niet over de traditionele filosofische vraag ’wat is de mens?’, maar over de vraag ’waar is de mens?’. Maar zoals wel vaker lees ik onderweg weinig. In een koud tentje is het ’s avonds moeilijk om comfortabel te lezen en bij daglicht zitten we veel op de fiets. Vandaag las ik pagina 23-35 en heb ik weer voor zeker 2 weken stof tot nadenken opgedaan. Na een maand leesvakantie moet ik toch maar eens serieus beginnen.
De komende dagen bezoeken we twee nationale parken die in een soort woestijn met bijzonder weinig voorzieningen liggen. Eerst het park Ischigualasto (ook wel ’Valle de la Luna’ genoemd) en daarna Talampaya. Dat betekent 3 fietsetappes en 2 verblijfdagen voordat we weer in de bewoonde wereld zijn. Dat wordt ons langste verblijf in ’the bush’ tot nu toe. Onderweg zijn volgens de man van de ’VVV’ wel plekken waar je water kan krijgen. Vandaag hebben we dus eerst bedacht wat we aan eten moeten meenemen en dat vervolgens ingekocht. Het kopen van voldoende geschikte groenten was daarbij de grootste uitdaging. Het is een heel gesleep, maar goed eten is belangrijk om in goede conditie te blijven en om te kunnen blijven genieten in plaats van afzien.
En tot slot is Pim naar de kapper geweest. Ik had dat de eerste dag in Buenos Aires al gedaan. Pim tondeert zich normaal elke week, zodat het altijd tussen de pakweg 3 en 6 mm lang is. Nu was het uitgegroeid tot een soort borstelig kort kapsel. Hij heeft overwogen om pas op Schiphol, alvorens de douane te passeren naar de kapper te gaan. Maar zijn zonnepet begon wat krapjes aan te voelen door de nieuwe haardos. Zojuist is hij voor het eerst sinds 1990 naar de kapper geweest voor het enorme bedrag van 5 peso (1,27 euro).
