Op en neer naar Iruya
La Quiaca, 3658 km
Al enkele weken drongen Argentijnen die wij ontmoetten er op aan om bij het reizen door de Quebrada de Humahuaca zeker een detour te maken naar Iruya.
Op 10 september is het zover, wij gaan op pad naar Iruya, het is alleen niet zo eenvoudig om daar te komen: De enige weg, die begaanbaar is met vervoermiddelen anders dan een paard of een ezel, gaat over een pas van 4000 meter hoog.
Vanaf Ruta Nacional 9 loopt een ripio weg van ongeveer 55 kilometer eerst van ca. 3400 meter hoogte naar 4000 meter om daarna weeraf te dalen naar 2800 meter.
Wij vertrekken ’s ochtends uit Humahuaca, eigenlijk te laat omdat we nog socializen met diverse medekampeerders en na 26 kilometer asfalt en 6 kilometer ripio arriveren we in Iturbe. We realiseren ons dat 29 kilometer klimmen naar 4000 meter hoogte die dag misschien nog wel lukt, maar afdalen naar Iruya niet meer. We zijn niet voldoende geacclimatiseerd om op 4000 meter hoogte te slapen dus zoeken we een andere manier om in Iruya te komen.
Lisette wandelt een winkeltje annex garage binnen en vraagt om vervoermogelijkheden: we kunnen voor 55 peso (13,75 euro) per pick-up naar Iruya, er is één probleem de pick-up is er nog niet, maar om 16:00 kunnen we vertrekken.
Om tien voor vier staan wij klaar en zijn in afwachting van wat komen gaat, voorlopig komt er in ieder geval geen pick-up. Deze is samen met de vrouw van de winkeleigenaar naar een locatie van oude inca-ruines en zou om 16:00 weer terug moeten zijn.
Gedurende lange tijd gebeurd er niets, de winkeleigenaar is bezig een oude Mercedes vrachtwagen te reviseren en vloekt af en toe op zijn vrouw. Rond zes uur komt er een vrachtwagen met een elftal zingende en yellende Iturbenaren het dorp binnen gereden en daarmee is in ieder geval één probleem opgelost: Het is inmiddels te laat om voor het donker heen en terug naar Iruya te rijden en de vrouw van de winkeleigenaar durft/kan/mag niet in het donker deze weg op, de vrachtwagen wordt bestuurd door de zoon van de winkeleigenaar en rijdt wel in het donker. We hebben inmiddels een plan B ontdekt: er rijdt om 22:00 nog een bus (collectivo), maar die komt pas om 23:45 aan en dat is geen fijne tijd om een hotel te zoeken.
Zo rond 19:00 komt eindelijk de pick-up weer terug en wordt alles klaar gemaakt voor vertrek:
- de fietsen worden ingeladen en vastgebonden
- wij regelen in het winkeltje nog iets te eten en drinken voor onderweg
- de chauffeur neemt een mondvoorraad cocabladeren voor onderweg mee
En zo zijn wij tegen half-acht eindelijk op pad: we zitten met een 21 jarige, cocabladeren kauwende chaffeur in het pikke donker in een pick-up over een ruige onverharde weg met diverse haarspelden en afgronden die we door het donker niet kunnen zien.
Ondanks de schijn die de chauffeur tegen heeft hebben we zelden een betere chauffeur meegemaakt, hij kent de weg op zijn duimpje, weet precies wanneer rivierdoorwaardingen te verwachten zijn en loodst ons perfect over de col naar Iruya tot de deur van het door ons gewenste hotel.
In Iruya nemen wij onze intrek in Hosteria de Iruya en we kunnen kiezen uit kamers met en zonder uitzicht. Ondanks het feit dat het donker is en we niet kunnen inschatten hoe het uitzicht is kiezen we voor het uitzicht en daar hebben we de volgende ochtend geen spijt van.
Iruya is werkelijk indrukwekkend en we wandelen de hele dag in en rond Iruya en zijn verbaasd over de rotsen, de kleuren, de plekken waar mensen wonen, waar dieren wandelen. We trekken te voet nog een paar kloven in, moeten diverse malen kleine riviertjes over steken en genieten van de omgeving. Terug in Iruya drinken we witte wijn op het terras van het hotel en lachen ons dubbel om een tafereeltje onder ons:
Een paar jochies zijn op de binnenplaats van een schooltje aan het voetballen en op een gegeven moment stuitert de bal via het dak van de school richting de straat. Tegelijkertijd rennen twee jochies, met kennis van zaken, razendsnel via de toegangspoort naar de straat, wetende dat als de bal op straat beland deze met een noodgang naar het benedeneinde van de straat zal rollen, de helling van de hoofdstraat van Iruya is bijna 30%!
Ook bereiden wij ons voor op de klim van 2800 naar 4000 meter, we zijn op dat moment nog niet hoger geweest dan ca. 3400 meter en weten niet hoe we reageren op de ijle lucht.
De volgende ochtend klimmen we direct steil (meer dan 15%) het dorp uit en na 2,5 kilometer zit Lisette al behoorlijk stuk. In het dorp hebben we al de vertrektijden van de bus uitgezocht en we spreken af om net zo lang door te fietsen als dat we het allebei nog leuk vinden en daarna de bus te nemen.
De >15% in het begin blijkt het steilste en zwaarste stuk te zijn van de hele klim en langzaam maar gestaag komen we steeds hoger. De weg volgt afwisselend een rivier (steil) of gaat haarspeldend (spectaculair, maar veel makkelijker te fietsen) omhoog. Na 5 uur (netto) fietsen en 25 kilometer staan we op de col en zijn beiden moe, voldaan en heel blij. We hebben nog een minuut of tien om uit te hijgen voor dat de bus ons oppikt om ons naar beneden te rijden.
Halverwege de afdaling houdt de bus er om onduidelijke redenen mee op en de chauffeur en zijn hulpje duiken onder de bus en in de motorklep. Na een kwartiertje kloppen en schudden doet de bus het weer en gaat de bus in noodtempo verder naar beneden, Lisette en ik, en ook alle andere passagiers kijken elkaar wat ongelofend aan over de hoge snelheid. Om een andere bus in te halen wordt een soort geitenpaadje steil naar beneden door een rivierbedding gevolgt en schokkend en trillend gaat het highspeed downhill. Ik ben bang dat de fietsen van het dak van de bus trillen, maar kan in de schaduw zien dat de fietsen er nog steeds zijn.
Plotseling, vlak voor een tussentopje, houdt de bus er weer mee op en met de nodige schietgebedjes van de chauffeur en zijn hulpje bereikt de bus, door de snelheid die die had, kruipend het hoogste punt en daarna doet de zwaartekracht zijn werk en rijdt de bus nog enkele kilometers de berg af om uiteindelijk 200 meter voor Iturbe definitief tot stilstand te komen.
Wij pakken onze fiets en bagage en trekken fietsend verder, de overige passagiers worden op de ingehaalde bus gezet en hoe de chauffeur en zijn hulpje het busprobleem oplossen is ons onbekend.
Reacties
*
Op en neer naar Iruya
18 september 2006
Wij doen dit jullie niet na. Zitten jullie nooit in angst komt dit wel goed? Een bus die stuk is en dan ook nog naar beneden moet, dan zou ik alle kleuren van de regenboog voor mijn ogen krijgen. We zijn weer zeer benieuwd naar jullie volgend verslag.
Groetjes Jo en Tjalling
