Haperende fietstechniek
Llica, 4044 (inmiddels weer in Uyuni), update vanuit Salta, FOTO TOEGEVOEGD
Nadat de problemen met mijn nier overwonnen (b)leken gooit haperende fietstechniek roet in het eten.
Vanuit Uyuni (stad) zijn we de Salar de Uyuni opgetrokken. De eerste nacht kampeerden we ergens op het zout. Het is echt heel bijzonder om op zo’n grote witte vlakte je tentje neer te zetten (hoe kies je de plek?), wetende dat het dichtstbijzijnde obstakel minimaal 20 kilometer verderop is.
Zowel ’s avonds bij de zonsondergang, als ’s ochtend bij zonsopgang zit je ademloos (voor zo ver dat gaat op 3650 meter hoogte) om je heen te kijken.
Ondanks het feit dat er wel zeker ’wegen’ over de Salar lopen hebben we een knipperend LED lampje aan de tent gebonden, om te voorkomen overreden te worden door een nachtelijke passerende automobilist.
De tweede nacht hebben we Isla Incahuasi (in veel reisgidsen en op kaarten ten onrechte aangeduidt als Isla Pescado) overnacht. Volgens de meeste reisgidsen en de Volkskrant is dit eiland inmiddels helemaal verpest door massatoerisme, maar dat is niet waar, in ieder geval niet buiten het hoogseizoen. Iedere bezoeker met onorthodox vervoer, en onorthodox is hier: NIET met een Toyota Landcruiser toertje vanuit Uyuni, wordt bijzonder hartelijk welkom geheten en mag op het eilandje overnachten. Zo hebben we samen met de 8 vaste bewoners en 2 honden de nacht doorgebracht op het eiland.
Na 140 kilometer witte vlakte (met nul (!) meter hoogteverschil) bereikten we de rand van de Salar en controleerde ik mijn fiets en bleek er een flinke scheur in de velg van mijn voorwiel te zitten.
Ik ben voorzichtig doorgefietst naar Llica, heb geïnformeerd naar fietsenmakers (wel aanwezig, maar zonder 28″ velgen) en samen met Lisette besloten om per OV terug te reizen naar Salta in Noord Argentinië, daar een nieuwe velg te regelen en nog een tijdje in Noord Argentinië te fietsen.
Argentinië is namelijk veel comfortabeler dan Bolivia. Als je, zoals wij, door Bolivia fietst, dan kan je maar in beperkte mate gebruik maken van de wat luxere voorzieningen in de gringohubs als Uyuni en Tupiza. Vooral eten is een hachelijke zaak, zelfs als je zelf kookt. Lisette roept “Bolivia is een permanente voedselvergiftiging”. Doordat je al fietsend regelmatig tot boven de 4000 meter klimt heb je alle energie en gezondheid nodig die je kan vinden en dat valt niet altijd mee.
Aangezien we in ieder geval van Bolivia hebben gezien en befietst wat wij vooraf hadden bedacht valt het ons niet zwaar om terug te reizen naar Argentinië.
Vandaag zijn we per bus van Llica naar Uyuni gereist en morgen proberen we de trein van Uyuni naar Villazon te nemen.
UPDATE: Inmiddels zijn we in comfortabel Salta. De eerste Etchart Torrontés is genuttigd en zowaar een behoorlijk vegetarisch restaurantje gevonden. We zijn een (Rigida) velg rijker, waarvan Pim nu een wiel aan het spaken is. Hij is inmiddels overtuigd van het nut van een wielenrichter.
Verder zijn we gisteren bij een fietsliefhebbende uroloog geweest die zijn nier prima heeft bevonden. “Wel de antibioticakuur afmaken, maar verder gewoon lekker gaan fietsen”, zei hij vrij vertaald. Dat is goed nieuws en dat gaan we morgen doen. Plan is om via de Valle de Lerma en Tafí del Valle naar Tucumán te fietsen en aldaar op woensdag 18 oktober de enig overgebleven langeafstands-passagierstrein naar Buenos Aires te nemen
Pim klust een nieuw voorwiel.
Reacties
*
Haperende fietstechniek (update)
1 oktober 2006, door Pim
Wij zijn inmiddels in het bezit van twee kaartjes voor de (zondag)nachttrein naar Villazon.
We hebben het weer in Salta gecheckt (rond de 32 graden Celsius) en kijken uit naar de zuurstof (Salta ligt op 1100 meter hoogte) en de Nanni of Torontes witte wijn op één van de prettige terrassen van Salta.
Het idee is nu om van Salta naar Tucuman te fietsen en vanaf daar de trein naar Bs As te nemen (deze route is één van de heel weinige lange-afstands-treinen in Argentinië)
