Na een week fietsen van Istanboel naar het oosten zijn een paar eerste indrukken:
- extreem vriendelijke mensen;
- erg steile wegen;
- lekker eten;
- groen landschap;
- afwezigheid van vrouwen in de openbare ruimte doet vreemd aan;
- wat is dit land groot.
Ongetraind weggaan geeft fysiek wat ongemakken, maar verder zijn we onder de indruk van deze plek.
Lisette
Van 22 mei tot 13 juni hebben we dwars door Spanje gefietst. Hieronder een selectie van de foto’s.
Fietsreizen voorbereiden is niet zo leuk als fietsreizen maken, maar wel steeds leuker met dit soort website’s:
2008 Transalp: Duitsland, Oostenrijk, Italië, Zwitserland
2008 ‘Tour de France’ met Joep, Mascha, Pieter, Masja, Simon, Hanneke, Paul, Martijn, An, Gert-Jan en Mien
2006 Zuid-Amerika: Argentinië, Uruguay, Bolivia
2005 Spanje
2004 Spanje en Portugal
2003 Frankrijk en Spanje
2002 Noord-Engeland en Schotland
2001 Nederland, België, Luxemburg, Frankrijk
Van 18 mei tot en met 29 mei fietste een troupe van ±11 onder begeleiding van twee geweldige soigneuses eerst dagtochten rond camping Le gout de li, daarna in vier etappes naar de Kale Berg en vervolgens omhoog. Dit alles onder het genot van grote hoeveelheden Ricard.
domingo 10 juli 2005
Valle de Cabuerniga – Arija
afstand: 69,8 kilometer
sábado 9 juli 2005
Santander – Valle de Cabuerniga
afstand: 73,7 kilometer
Dagboekfragment
(…) Dan gaat het omhoog naar de Portillo de Lunada. Vanochten op ±450 m hoogte begonnen en we moeten naar 1350 m. De klim gaat geleidelijk en heeft mooie vergezichten.
We hebben ook de eerste echte aanvaring met twee honden. Pim jaagt ze weg met gegrom en één van hen heeft waarschijnlijk een trap gekregen (met schoenplaatje). We komen zoals gebruikelijk in de bergen ook wielrenners en padvinders tegen. In Rio Trueba waar we koffie en cola drinken, oefenen wat kinderen een loopje met castagnettes voor het dorpsfeest van volgende week.
Tijdens de klim zien we aan de andere kant van de coll de wolken al hangen. Dit is zowel coll, provinciegrens als klimaatscheiding. Boven waaien de wolken naar ons toe en doen we wat extra’s aan en voor de laatste keer de helmen op. De afdaling is schitterend, ondanks de wolken. Het is veel groener dan aan de andere kant.
Na San Roque blijkt er bij de rivier toch een kleine camping te zijn. Er staan twee Nederlanders die met dezelfde bus teruggaan. Het begint na korte tijd wat te miezeren, dus we bivakkeren onder de tarp.
Dagboekfragment
Ook vandaag was een zogenaamde ‘rustdag’. We kwamen traag op gang en koersten toen richting de Cañon waar we een goed verhaal en mooie plaatjes van op internet gezien hadden. In Hontaria del Pinar vroegen we een aantal locals de weg, nadat we verkeerd waren gereden. Zij en ook nog de aanwezig bordjes, leidden ons ín de cañon in plaats van erlangs.
De rivier zelf was voorlopig afwezig. Het pad bij tijd en wijle ook. We moesten regelmatig van oever wisselen om een matig tot slecht pad te kunnen volgen. Dat betekent iedere keer door een stenige dan wel zandige rivierbedding ploeteren. Intussen groeien de zijkanten van de rivier soms uit tot hoge rotsen.
Na bijna een uur ploeteren komen we een stel aardige Basken tegen die goed Engels spreken en een aantal keren in NL zijn geweest. Ze hebben zoals veel Spanjaarden een tweede huisje, in Vinuesa. We krijgen paraguajo’s te proeven, een soort perziken. Ze vertellen dat het pad na de brug van de zeven ogen beter wordt. Dat is ook zo.
Inmiddels zitten we wat krap in het water, mede omdat we vergeten zijn dat er nog een pak zumo de naranja in mijn achtertas zit. Het wegje wordt inderdaad makkelijker en komt al snel bij een bron, een buis die in een soort vijver uitkomt.
De cañon wordt steeds spectaculairder en er komt water in de rivier te staan. De rotsen zijn veelkleurig en er zitten gaten en bogen in. Steeds meer gieren circelen boven ons hoofd en voeren jongen die op de hoge terrassen in de rotsen zitten. (…)
Ondertussen tikste de klok door en begon het er steeds sterker naar uit te zien dat we niet voor donker thuis zouden zijn. Vanaf het begin van de cañon was het nog zeker 40 km naar Quitanar en het beste was er bij beiden wel vanaf. De enige lamp die we bij ons hadden was de achterlamp van Lisette en we hadden de nodige recekterende Ortlieb gadgets aan onze fiets hangen. Nadat we in San Leonarde de Yague een ijsje hebben gegeten en we het korte onverharde wegje door het bos niet konden vinden, waardoor we nog 10 km extra moesten fietsen, was het halverwege het bos donker en moesten we nog ruim 10 km. (…)
Om 23:00 uur waren we terug op de camping, alwaar we nog een drankje en een bocadillo de tortilla nuttigden, die heerlijk smaakte, om daarna in een diepe slaap te vallen.
