lisettedeboer.nl

Dagboekfragment

Ook vandaag was een zogenaamde ‘rustdag’. We kwamen traag op gang en koersten toen richting de Cañon waar we een goed verhaal en mooie plaatjes van op internet gezien hadden. In Hontaria del Pinar vroegen we een aantal locals de weg, nadat we verkeerd waren gereden. Zij en ook nog de aanwezig bordjes, leidden ons ín de cañon in plaats van erlangs.

De rivier zelf was voorlopig afwezig. Het pad bij tijd en wijle ook. We moesten regelmatig van oever wisselen om een matig tot slecht pad te kunnen volgen. Dat betekent iedere keer door een stenige dan wel zandige rivierbedding ploeteren. Intussen groeien de zijkanten van de rivier soms uit tot hoge rotsen.

Na bijna een uur ploeteren komen we een stel aardige Basken tegen die goed Engels spreken en een aantal keren in NL zijn geweest. Ze hebben zoals veel Spanjaarden een tweede huisje, in Vinuesa. We krijgen paraguajo’s te proeven, een soort perziken. Ze vertellen dat het pad na de brug van de zeven ogen beter wordt. Dat is ook zo.

Inmiddels zitten we wat krap in het water, mede omdat we vergeten zijn dat er nog een pak zumo de naranja in mijn achtertas zit. Het wegje wordt inderdaad makkelijker en komt al snel bij een bron, een buis die in een soort vijver uitkomt.

De cañon wordt steeds spectaculairder en er komt water in de rivier te staan. De rotsen zijn veelkleurig en er zitten gaten en bogen in. Steeds meer gieren circelen boven ons hoofd en voeren jongen die op de hoge terrassen in de rotsen zitten. (…)

Ondertussen tikste de klok door en begon het er steeds sterker naar uit te zien dat we niet voor donker thuis zouden zijn. Vanaf het begin van de cañon was het nog zeker 40 km naar Quitanar en het beste was er bij beiden wel vanaf. De enige lamp die we bij ons hadden was de achterlamp van Lisette en we hadden de nodige recekterende Ortlieb gadgets aan onze fiets hangen. Nadat we in San Leonarde de Yague een ijsje hebben gegeten en we het korte onverharde wegje door het bos niet konden vinden, waardoor we nog 10 km extra moesten fietsen, was het halverwege het bos donker en moesten we nog ruim 10 km. (…)

Om 23:00 uur waren we terug op de camping, alwaar we nog een drankje en een bocadillo de tortilla nuttigden, die heerlijk smaakte, om daarna in een diepe slaap te vallen.

Dagboekfragment

(…) Vóór Ayerbe kwamen we langs de ‘Vingers’. Indrukwekkende rotspijlers waar Pim veel foto’s van gemaakt heeft. Het was jammer dat het licht van een ongunstige kant kwam. Vanaf Ayerbe werd het echt landbouwgebied met erg schattige dorpjes. Het werd vooral ook erg heet.

In Casas de Esper – een dorpje van niks – siësta gehouden. Lokale jongetjes waren druk met fietswedstrijdjes, terwijl we uitgeteld op een bankje hingen. Jammer dat er geen drinkwater uit de bron kwam. Wel water gekregen van lokalo’s. Pas na vieren weer vertrokken, terwijl de thermometer op het pleintje nog altijd ±40 °C aangaf.

Na het dorpje Erla, waar ‘water uit Jaca’ uit de bron kwam volgens de oude mannetjes op het immer aanwezige schaduwbankje, werd de weg gelukkig erg makkelijk. Gloednieuw, licht dalend en breed. In noodtempo wegens rauwe konten zijn we naar Ejea gefietst. Ook daar is het stoffig en warm. ’s Avonds laat nog steeds 25+°C. (…)

Het barst hier werkelijk van de ooievaars. Op alle gebouwen, masten en kerken zijn nesten. We aanschouwen ze een tijdje vanaf een bankje bij een hooggelegen kerk. Ze komen en gaan in prachtige glijvluchten en voeren hun jongen. (…)

Dagboekfragment

Niet al te vroeg vertrokken over de grote weg en gelukkig bij een klein dorpje nog een bakker gevonden voor het begin van de klim. De eerste 8 km zijn inderdaad erg steil, hoewel gelukkig niet continu. Zo nu en dan stukjes in de ‘hijg-stand’, maar niet hoeven lopen. Het wegje was iets drukker dan relaxed. (…)

Hongerklop gebeurt me geen tweede keer, dus zo’n beetje om de 100 m stijgen iets gegeten. De klim gaf zoms mooi uitzicht, maar wel jammer dat het vandaag wat heiig was. Hoogtepunt in de laatste paar kms was een stel grote roofvogels met twee kleintjes die vlak bij ons op thermiek omhoog circelden. Geweldige vogels met een enorme spanwijdte en mooie pluimen aan de vleugeleinden. (…)

Dagboekfragment

Inmiddels zijn we in Spanje na een flinke ochtendlijke klim over de Coll de Manrel. Deze is inderdaad zeer fietsbaar, rustig en niet erg steil. Inmiddels beland in Terrades waar wij het beter achten even te siësteren. In Agullana koffie gedronken in een mini koffietokootje met dominospelende mannetjes in het steegje voor de koffiejoint.

Wat inkopen gedaan in winkeltje achter een vliegengordijn en op de Plaza Mayor gelunched, gadegeslagen door twee mannetjes die onze fietsen goedkeurend aanschouwden. Het ene mannetje sprak boven verwachting goed Engels, wij spraken beneden verwachting slecht Spaans.

Dagboekfragment

Bridge of Awe – Tobermory

Na een winderige en warme nacht, zodanig dat bij mijn nachtelijke wandeling naar de wc ik mij afvroeg waarom het ’s nachts warmer is dan overdag, vanochtend bij heerlijk weer vertrokken om door Glenn Lonan naar Oban te fietsen. Deze glenn, die we op de ‘terugweg’ ook nog een keer doorfietsen, was bijzonder fraai, met schapen, koeien, stieren, mooie rustige wegjes en fraaie wolkenluchten.

In Oban aangekomen een nieuwe bidon gekocht – ik was het dopje van de vorige kwijtgeraakt – naar de ferry terminal gegaan en Lisette is nog het dorp in geweest voor brood. De (12 uur) ferry was temelijk groot en de hele route aan dek gezeten en genoten van zon en zee. In Craignure boodschappen gedaan, gelunched en in hoog tempo over vlakke weg met winder achter naar Salen gefietst. Vanaf Salen werd de weg een stuk smaller en vooral veel steiler.

De weg was eigenlijk te druk voor het passeerplaatsensysteem. Het lijkt wel of bij goed weer alle Schotten – bij voorkeur in groepjes van drie auto’s – een rondje om het eiland gaan rijden. Je zou ze haast uit hun auto’s willen sleuren wanneer ze gehaast rakelings langs je rijden. Na flink klimmen en dalen op een nieuwe tweestrooksweg in schilderachtig en zeer toeristisch Tobermory aangekomen.

Wegens gebrek aan infobordjes naar de TIC afgedaald over zeer steile straat. De camping was uiteraard boven en een stukje verder. Idyllisch gebeuren met ruisend beekje en caravans goed weggestopt achter een muur.

Nu whisky aan het drinken in de avondzon met voldoende wind om midgets te verjagen. Wie had dat een paar dagen geleden gedacht.

Dagboekfragment

Hexham-Bankshead

Het begon met veel mooi weer en dat bleef het ook een flinke tijd. Het was tamelijk heuvelig met af en toe steile klimmetjes waarbij de linkerknie van Lisette af en toe opspeelde. We hebben een paar keer Hadrian’s Wall gekruist, waarbij de feitelijke aantrekkelijkheid van de muur niet vreselijk groot is.

In een dorpje hebben we (ik) de achterremblokjes van Lisette vervangen, want die remden niet meer erg hard bij 15% downhill en helemaal niet in de regen. Aan het begin van de middag heeft het twee keer geregend.

Rond drieën bij een kampeerboerderij in Bankshead aangekomen en besloten niet verder te fietsen (in de regen), omdat de volgende camping ruim 30 km verderop ligt en daar hadden we geen zin meer in gezien de regen, de pijnlijke knie van L. en de gemiddelde snelheid tot dan toe. (…)

Dagboekfragment

Naar het eigenlijke einddoel van onze reis – de Middellandse Zee – gegaan. Door de ligging van de camping was dat een fluitje van een centîme. (…)

Wij gingen via Gruissan naar Gruissan Plage, door een ogenschijnlijke mini-Camargue, een soort zilte moerasdelta. Gruissan is een soort vreselijke beach-resort, maar dat hebben we niet echt goed gezien, omdat we het stadje nauwelijks zijn ingegaan. We hebben slechts het oude kasteel (ruïne) bekeken. Gruissan Plage was wellicht in de jaren 1960 redelijk hip and fashionable, maar nu is het allemaal wat shabby, met een redelijk lang, breed en schoon zandstrand (niet zo heel druk) en behoorlijke hoeveelheid vakantiehuisjes.

Die doen een beetje aan een verdichte vorm van een US-suburbia denken. Geen huisje is hetzelfde en sommigen verkeren in staat van ontbinding, andere zien er spic en span uit. Ze staan op palen (vanwege overstromingen) zodat je je auto eronder kan parkeren. Om de 4 à 5 huisjes is een asfaltwegje en voor de rest zijn het vooral kiezels en zand. (…)

L. heeft (uiteraard) in zee gezwommen en ik (bij gebrek aan zwembroek) heb beide voeten in de Méditerranéé gestoken. (…)

Dagboekfragment

Op onze tweede rustdag (!) toch nog zo’n 30 km gefietst. Van de camping naar de stad is al bijna 10 km, verder wat sightseeing gedaan en daarbij steile straatjes beklimmen. Eerst naar de VVV, daarna ontbeten in een park, pas rond 12 uur.

Het sluizencomplex – 9 stuks – van het Canal du Midi bezocht. Naar de kathedraal omhoog gefietst, op bankje bij uitzichtpunt koekjes gegeten, terrasje gepikt. Daarna mooie kloostertuin achter de kerk ontdekt en in een heerlijk windje aldaar onder de platanen gezeten. Het lijkt wel of Franse steden en dorpen wedstrijden doen ‘wie de mooiste plataan kan kweken’. (…)

Dagboekfragment

Met een goed gevoel de ‘horrifying’ camping van Chabeuil achter ons gelaten. Gelukkig was het droog en bleef het droog, en steeds zonniger met een forse noordenwind. Dat maakte de vele kleine en één grote (7 km) klimmen een stuk draaglijker. De grote klim had een aardige apotheose in de vorm van een hele nauwe pas, waar de kracht van de wind nog werd verviervoudigd en je op sommige plekken tegen een helling van ±10 % omhoog werd geblazen. Zelfs het water in het riviertje ter plaatse werd weer omhoog geblazen. (…)

Dagboekfragment

Ik schrijf dit dinsdagochtend, omdat we gisterenavond echt te moe waren. Monsteretappe van 125 km met een boel venijnige klimmetjes. De klimmen op zich waren makkelijker dan in de Ardennen; ik ben maar één heel klein stukje gaan lopen. Maar de afstand was gewoon te lang.

Het boekje en andere fietsers hadden ons gewaarschuwd voor een vreselijk saai landschap, maar dat viel ons erg mee. Akkers in verschillende stadia en met verschillende soorten gewas en hier en daar een plukje bos. Bij zonnig weer zien de dorpen er best aardig uit, maar bij een regentje wel grauw denk ik.

We zijn de Rotte gepasseerd (foto genomen) en ook nog een soort Rottemeren. Pim heeft ’s ochtends eerst binnenbanden gekocht bij de HELA, een ‘winkel van alles’. Dus hij heeft nog een bonus van 10 km gefietst.

Onderweg probeerde een aardige caféhouder met alle geweld ijsblokjes in de SIGG-flesjes te duwen. Het was inderdaad weer eens snokheet. Vandaag ook, maar nu met normale afstand voor de boeg.