Alweer een ruime week aan het werk sinds terugkomst uit heerlijk warm Vietnam. Wennen aan kou, sneeuw en regen. Snel weer in werkroutine. Heeft het iets gebracht? Ja. Prettige winteronderbreking, vitamine D, de energie van Azië, ervaring van een stad vol mensen, brommers en toch laid back. Mensen die NU leven en niet gisteren of morgen. Vakantie zonder fiets. En blij zijn elkaar weer te zien. Pim komt terug op 19 maart. Ik tel vast af.
Saigon staat al wekenlang in het teken van ‘happy new year’ met allerhande versiersing, muziekjes en goedbedoelde wensen van jan en alleman. De jaarwisseling zelf viel daarom een beetje tegen. Dat kwam wellicht ook door de plek waar we zaten: aan het zwembad van een expatvilla in een expatwijk. Geen enkele vuurpijl gezien. De meeste aanwezige Vietnamezen wilden voor twaalven al opstappen. Maar de champagne smaakte goed.
Happy New Year!
Het heeft allemaal weinig met fietsen te maken, maar ik ben nu ook (even) in Sai Gon. Gisteren aangekomen. Eerste indrukken: wat een boel lawaai (waar Pim woont is het voor saigonese begrippen rustig) en wat een klamme warmte (het is hier naar saigones begrippen koel). Even wennen dus. Hieronder een paar plaatjes van de vliegreis en van de straat waar Pim woont.
Hong Kong airport
Hong Kong
Sai Gon
18A Nguyen Thi Minh Khai
Voor wie nieuw nieuws uit Sài Gòn zoekt: Pim heeft een vernieuwde eigen site waarop hij af en toe foto’s post.
Ik ben inmiddels twee dagen met mijn oud collega Willemien mee naar kantoor geweest. Wij verplaatsen ons per brommertaxi, in de lokale volksmond ook wel Honda-man genoemd, naar het meest voorkomende brommermerk.
Op de heenweg op maandag vreesde ik het kanaal, maar dat bleek best mee te vallen. De terugweg was des te erger en er is nauwelijks een woord gelogen van het verhaal van Willemien.
Vandaag was het was relaxter, vooral omdat het bijna de hele middag heel hard heeft geregend, waardoor er veel minder mensen op de weg waren.
De twee Honda-mannen (Willemiens vast chauffeur en een vriendje van hem) blijven normaal bij elkaar in de buurt, maar toen ik terugkwam op Ly Tu Trong (de straat van Willemiens huis en mijn hotel) was er nog geen zicht op Willemien en haar Honda-man. Net toen ik me afvroeg of ik me misschien zorgen moest gaan maken werd ik gebeld door Willemien, haar Honda was zonder benzine komen te zitten. Samen hebben ze de brommer naar een benzine-dealer geduwd en konden ze weer verder.
’s Acond ben ik met Joep J. gaan eten. De afstand naar het beoogde restaurant bleek te groot om te lopen dus zijn we op de fiets gegaan: Dat ging goed!!
Zolang je je maar smooth mee laat voeren in de stroom gaat alles goed. De snelheid en de snelheidsverschillen zijn niet zo groot en daardoor is het hier relaxter fietsen dan in bijvoorbeeld Buenos Aires. Er zijn hier ook veel meer fietsers.
Helaas geen nieuwe foto’s vandaag, alle indrukken zijn nog zo overweldigend dat ik nog niet uitgebreid ben gaan fotograferen, maar dat zal ik binnenkort wel gaan doen.
Vanavond heb ik de hele avond op het terras van Willemien en Joep gehangen.
Tegenover het huis is een bouwplaats waar een toren van 26 verdiepingen gebouwd wordt.
Ze bouwen alle dagen van de week!
24 uur per dag!
Elke dag!
Gisterennacht werd er beton gestort: de hele nacht stonden er betonwagens in de straat. Ze bouwen ongeveer 1 bouwlaag per twee weken, Willemien en Joep kunnen weer 13 nachten slapen.
Mijn hotel is in dezelfde straat, ongeveer een kwartiertje lopen verderop, maar gelukkig hoor ik nauwelijks straatgeluid.
Hieronder een impressie van het terras, vlnr: Willemien, Joep, Pim (bewogen wegens lange sluitertijd) en Marqueta (een studievriendin van Willemien), gadegeslagen door twee gekko’s (niet op de foto)
Van mijn zus kreeg ik het boek de kunst van het reizen door Alain de Botton, voor in de koffer/rugzak tijdens mijn trip naar Zuid-Oost Azie. Daarin bevraagd hij in welke mate voorbereiding op een reis, feitelijke ervaringen tijdens een reis en herinneringen aan een reis elkaar beinvloeden. Zo refereert hij aan de roman A rebours waarin de hoofdpersoon uit de voorbereidingen op een reis, het bekijken van kaarten, schilderijen, reisverslagen en dergelijke meer bevrediging haalt dan uit de feitelijke reis. Na een mislukte reis besluit hij dan ook niet meer in werkelijkheid te reizen, alleen nog in zijn gedachten.
Dit las ik terwijl ik net ten zuiden van Moskou vloog, onderweg van Amsterdam, via Hong Kong, naar Ho Chi Minh (Saigon) en ik vroeg mij af of en in welke mate mijn summiere voorbereiding op deze reis de werkelijkheid en de herinnering zullen beinvloeden.
Toen ik uit het raampje keek zag ik dit:
toevallig (?) bijna hetzelfde beeld als de flap van Alain de Botton
nabij Moskou
