lisettedeboer.nl

Villa Cura Brochero (1608 km)

Eerder schreven wij al over de honderden flamingo’s die we zagen in de Laguna Mar Chiquita.

Het begon met de, door ons zogenoemde, Oranginavogel. Dit is een vogel die veel voorkomt in de bermen van de wegen van Uruguay en Entre Rios. Bij plotseling voorbijkomende fietsers springt de vogel op en vliegt snel weg. De vogel heeft de vorm van een Oranginaflesje op zijn kant en als de vogel zijn vleugels beweegt dan ziet het er bijzonder lomp uit. Je bent bang dat als de vogel zijn vleugels stil houdt, deze als een bom naar beneden valt. Niets is minder waar, de vogel kan bijzonder sierlijk zweven. Onze ornitologische kennis is onvoldoende om de werkelijke naam van deze vogel te herleiden.

› Lees verder

Dagboekfragment

Ook vandaag was een zogenaamde ‘rustdag’. We kwamen traag op gang en koersten toen richting de Cañon waar we een goed verhaal en mooie plaatjes van op internet gezien hadden. In Hontaria del Pinar vroegen we een aantal locals de weg, nadat we verkeerd waren gereden. Zij en ook nog de aanwezig bordjes, leidden ons ín de cañon in plaats van erlangs.

De rivier zelf was voorlopig afwezig. Het pad bij tijd en wijle ook. We moesten regelmatig van oever wisselen om een matig tot slecht pad te kunnen volgen. Dat betekent iedere keer door een stenige dan wel zandige rivierbedding ploeteren. Intussen groeien de zijkanten van de rivier soms uit tot hoge rotsen.

Na bijna een uur ploeteren komen we een stel aardige Basken tegen die goed Engels spreken en een aantal keren in NL zijn geweest. Ze hebben zoals veel Spanjaarden een tweede huisje, in Vinuesa. We krijgen paraguajo’s te proeven, een soort perziken. Ze vertellen dat het pad na de brug van de zeven ogen beter wordt. Dat is ook zo.

Inmiddels zitten we wat krap in het water, mede omdat we vergeten zijn dat er nog een pak zumo de naranja in mijn achtertas zit. Het wegje wordt inderdaad makkelijker en komt al snel bij een bron, een buis die in een soort vijver uitkomt.

De cañon wordt steeds spectaculairder en er komt water in de rivier te staan. De rotsen zijn veelkleurig en er zitten gaten en bogen in. Steeds meer gieren circelen boven ons hoofd en voeren jongen die op de hoge terrassen in de rotsen zitten. (…)

Ondertussen tikste de klok door en begon het er steeds sterker naar uit te zien dat we niet voor donker thuis zouden zijn. Vanaf het begin van de cañon was het nog zeker 40 km naar Quitanar en het beste was er bij beiden wel vanaf. De enige lamp die we bij ons hadden was de achterlamp van Lisette en we hadden de nodige recekterende Ortlieb gadgets aan onze fiets hangen. Nadat we in San Leonarde de Yague een ijsje hebben gegeten en we het korte onverharde wegje door het bos niet konden vinden, waardoor we nog 10 km extra moesten fietsen, was het halverwege het bos donker en moesten we nog ruim 10 km. (…)

Om 23:00 uur waren we terug op de camping, alwaar we nog een drankje en een bocadillo de tortilla nuttigden, die heerlijk smaakte, om daarna in een diepe slaap te vallen.

Dagboekfragment

(…) Vóór Ayerbe kwamen we langs de ‘Vingers’. Indrukwekkende rotspijlers waar Pim veel foto’s van gemaakt heeft. Het was jammer dat het licht van een ongunstige kant kwam. Vanaf Ayerbe werd het echt landbouwgebied met erg schattige dorpjes. Het werd vooral ook erg heet.

In Casas de Esper – een dorpje van niks – siësta gehouden. Lokale jongetjes waren druk met fietswedstrijdjes, terwijl we uitgeteld op een bankje hingen. Jammer dat er geen drinkwater uit de bron kwam. Wel water gekregen van lokalo’s. Pas na vieren weer vertrokken, terwijl de thermometer op het pleintje nog altijd ±40 °C aangaf.

Na het dorpje Erla, waar ‘water uit Jaca’ uit de bron kwam volgens de oude mannetjes op het immer aanwezige schaduwbankje, werd de weg gelukkig erg makkelijk. Gloednieuw, licht dalend en breed. In noodtempo wegens rauwe konten zijn we naar Ejea gefietst. Ook daar is het stoffig en warm. ’s Avonds laat nog steeds 25+°C. (…)

Het barst hier werkelijk van de ooievaars. Op alle gebouwen, masten en kerken zijn nesten. We aanschouwen ze een tijdje vanaf een bankje bij een hooggelegen kerk. Ze komen en gaan in prachtige glijvluchten en voeren hun jongen. (…)

Dagboekfragment

Niet al te vroeg vertrokken over de grote weg en gelukkig bij een klein dorpje nog een bakker gevonden voor het begin van de klim. De eerste 8 km zijn inderdaad erg steil, hoewel gelukkig niet continu. Zo nu en dan stukjes in de ‘hijg-stand’, maar niet hoeven lopen. Het wegje was iets drukker dan relaxed. (…)

Hongerklop gebeurt me geen tweede keer, dus zo’n beetje om de 100 m stijgen iets gegeten. De klim gaf zoms mooi uitzicht, maar wel jammer dat het vandaag wat heiig was. Hoogtepunt in de laatste paar kms was een stel grote roofvogels met twee kleintjes die vlak bij ons op thermiek omhoog circelden. Geweldige vogels met een enorme spanwijdte en mooie pluimen aan de vleugeleinden. (…)